De Verbouwing

De verbouwing is niet voor niets een titel van thrillerschrijfster Saskia Noort. Verbouwingen staan garant voor nare verrassingen, voor onheil. Denk aan de serie Ik vertrek: als daarvan op tv de leader inzet, weet je dat je een uur lang gaat genieten van andermans hooggespannen verwachtingen, ongegrond optimisme tegen de klippen op, gevolgd door een werkelijk onstuitbare vloed aan ellende.

Vertel dus mensen in je omgeving dat je gaat verbouwen en meewarig leedvermaak is je deel. ‘Weet je het wel zeker? Denk je aan dat bedrag genoeg te hebben? En wanneer zijn ze klaar? Dacht je dat echt?’

Wij hadden er lang tegenaan gehikt, maar het besluit was na veel vijven en zessen, berekeningen en gesprekken aan de keukentafel en daarna bij de bank genomen. Op 25 mei, één dag na het laatste eindexamen van onze oudste zoon, plantte Aannemersbedrijf Zweverink zijn bord in onze voortuin. Niet dat iemand het daar werkelijk kon zien staan, want het werd aan het zicht onttrokken door een immense zeecontainer, waarin we onze huisraad hadden ondergebracht. We stelden ons in op zes weken lang kamperen in de voorkamer.

Wat moest er gebeuren? Eigenlijk alleen een tussenmuur weg tussen achterkamer en keuken, waardoor de kamer minder hokkerig en veel ruimtelijker zou worden. Maar om dat mogelijk te maken moest het dak eraf en er weer (stukkie hoger) op, het balkon gesloopt, kwam er een nieuw dak mét grotere lichtstraat, werd de keuken aangebouwd, het parket aangevuld, et etera et cetera.

Het gezin trok zich terug in de voorkamer, die door een stofwand van het verbouwingswerk werd gescheiden. Aan de andere kant werd naar hartelust geboord, gebroken, gebikt, getimmerd en gezaagd. De eerste twee weken ging het bijna niet te volgen zo snel. Elke keer als ik van mijn werk thuiskwam, was het spannend te zien wat ze nu weer allemaal hadden kunnen doen. Al de eerste dag ging het dak eraf, en al was dat niet van blijdschap, die voortvarendheid beloofde veel.

Zo moesten we begin juli makkelijk kunnen halen. En behalve hun grote werktempo, hadden de bouwers nog een goede eigenschap: ze lieten alles supernetjes achter! Elke dag na vieren was het huis weer van ons: puin weg, er was geveegd, gestofzuigd. We zaten onder een oranje dekzeil en tussen de stempels, maar niet tussen de rotzooi. Dit was te doen.

Natuurlijk kwamen er tegenslagen. Bij het slopen van De Muur kwamen er leidingen tevoorschijn die daar helemaal niet hadden mogen zitten, vond de aannemer, maar die wel moesten worden omgelegd. De tussendeuren die we wilden tussen voor- en achterkamer moesten worden besteld, en in plaats van de beloofde vijf à zes weken productietijd werden dat drie maanden. Een cementen ondervloertje bleek een dikke laag gewapend beton, die eruit moest en volgestort met nieuw beton. Voordat daar weer parket op mocht, waren we ook weer zes weken verder.

En over al die onderwerpen moest natuurlijk overlegd. Communicatie met je aannemer is een dingetje, hoor. Ik had bij aanvang van de werkzaamheden een whatsappgroepje in het leven geroepen, dat leek me handig: wij beiden als opdrachtgevers en de aannemer en zijn uitvoerder zaten erin. Dan wist iedereen altijd alles. Maar al snel bleek dat de toon niet altijd goed werd begrepen: een getikte boodschap klinkt vaak harder, zeurderiger, onvriendelijker. En wij konden niet altijd aflezen wanneer onze vraag serieus genomen werd.

Dus spraken we af dat we voortaan gewoon weer zouden bellen. Kon altijd, zei Engbert Zweverink. Met als gevolg dat ik hem belde tijdens zijn hardlooprondje ´s avonds, en Joost Vonk toen hij net fietsend de Tourmalet had bedwongen.

Maar het werkte. Gelukkig maakte niemand zich er met een jantje van leiden vanaf en was iedereen flexibel. Nog op de eerste dag van zijn vakantie kwam Engbert Zweverink hoogstpersoonlijk een net gebouwd stukje wand wegslopen omdat het de nieuwe keukenkast in de weg stond.

Natuurlijk duurde het langer dan we hadden gehoopt. Natuurlijk werd het toch iets duurder dan we hadden gedacht. Maar verder verliep het allemaal goed en in een goede sfeer. Voor de tv zou het een heel saaie aflevering hebben opgeleverd: geen drama.

Aannemersbedrijf Zweverink heeft uitstekend werk verricht. Engberts stelregel is: hoe zou je het zelf in je eigen huis willen hebben? Ook in de afwerking. Geen amateurknip- en plakwerk. We zitten nu prinsheerlijk in ons verbouwde huisje in Hilversum en lezen op ons gemak een boek. Een thriller van Saskia Noort bijvoorbeeld.